Her kesê ku em di jiyana xwe de pê re rû bi rû dibin xwedî armancek e, carinan ew dibin sedem ku em xwe bibînin, carinan dibin sedem ku em xwe winda bikin. Dema ku ez bi tevahî dilgeş bûm û min êdî nizanibû ez çi bikim, me bi rihê xwe yê bêhempa dest bi rêwîtiyek kir, hevala min a hêja Guneş, ku her dem bi min re bû, diyariya min a roja jinan bû jiyan bi rastî pir cûda dixebite û ku her tişt ji neyînî û hincetên ku min di serê xwe de afirandine derdikeve.
Ez bi pirsa xweş a ku terapîstê min Fatoş Kaytan di axaftina xwe de kirî, hatim ser hişê xwe da ku ronahiya xwe derxim holê û bi êşa xwe re rû bi rû bim. "Kê navê min lê kir, bi rastî min navê xwe lê kir, çawa ku ez bi tenê bûm, min navê xwe jî lê kirin." Em dikarin di vê jiyanê de bibin zarok, xwişk, xwişk, heval an dayika yekî, lê ya pêşîn ew e ku em li ser riya xwe bûna xwe bi israr bimînin. Xeyala min a herî mezin ev e ku ez tiştê ku min 1 sal fersenda ezmûnê peyda kir û ya mayî ji bo berjewendiya xwe û dûv re jî tevahî pêşkêş bikim.