SESSİZLİĞİNDE KAYBOLMAK

Eskişehir-İstanbul trenindeyim zamanda kendime yolculuk ediyorum gibi, kulağımda Tireja Roje... Sokak sokak, şehir şehir dolaşıyorum yoksun...

Sessizlik, en ağır kelimelerden bile keskinmiş meğer.

Özlemek, hiç sesini duyamamakmış.

Ve insan en çok, vedasız gidişlerin ardında kaybolurmuş.

Birinin hayatına dokunmak ne büyük bir şey,

Ve birinin hayatından çekip gitmek ne büyük bir yokluk.

Sanki bir şehir var içinde,

Ama ışıkları söndürülmüş, sokakları bomboş kalmış.

Ne zaman iyi hissetmeye çalışsam,

Bir anı düşüyor önüme.

Sesin, gülüşün, söylediklerin,

Ve en çok da söylemediklerin...

Duyuyor musun?

İçimde yankılanan onca cevapsız soru var.

Ama en kötüsü ne biliyor musun?

Senin de duymuyor olman.